ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

Ὁ ὅρος ὀρθοδοξία δηλώνει τὸν χριστιανισμὸ στὴν αὐθεντικότητά του, πέραν κάθε ὁμολογιακοῦ μονισμοῦ, δηλαδὴ τὸν χριστιανισμὸ ὅπως βιώνεται στοὺς αὐθεντικοὺς φορεῖς του, τοὺς προφῆτες, ἀποστόλους καὶ πατέρες. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, ὀρθοδοξία εἶναι ἡ συνείδηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία καὶ ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ γίνει Θεός «κατὰ χάριν».

Στὴν πράξη, Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ πλήρης, «ὁλοτελής»(Α΄ Θεσσ. Ε-23) ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἐν Χριστῷ κοινωνία, ποὺ πραγματώνεται ὡς διασφάλιση τῆς ἰσόρροπης ἀνάπτυξης τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου, σὲ τριαξονικὸ σύστημα ἀναφορᾶς: Πρὸς τὸν Θεό (κατακόρυφη σχέση), πρὸς τὸν συνάνθρωπο καὶ τὴν κτίση (ὁριζόντια σχέση) καὶ πρὸς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του (σχέση βάθους).

Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση ὁ χριστιανισμός- ὀρθοδοξία αἴρεται στὴν ὑπέρβαση τῆς ἰδεολογίας –διότι εἶναι πράξη καὶ ζωή- τῆς ἠθικῆς –διότι δὲν εἶναι σύνολο κανόνων συμπεριφορᾶς, ἀλλὰ ἐν Χριστῷ ἦθος- καὶ τῆς θρησκείας –διότι εἶναι τρόπος ὑπάρξεως καὶ ὄχι τυποκρατική «θεραπεία τοῦ θείου».

Ὑπάρχουν δύο βασικὲς ἐκδοχὲς γιὰ τὸ ἔθνος, ἡ ἑλληνική –καὶ παραδοσιακὴ γιὰ μᾶς ἔννοια- καὶ ἡ νεώτερη, ἡ εὐρωπαϊκή. Ὁ ὅρος εἶναι γνωστὸς ἤδη στὸν Ὅμηρο. «Ἔθνος ἑτάρων»(Ἰλ. Γ.32) εἶναι ἡ ὁμάδα τῶν συντρόφων. Χρησιμοποιεῖται ὅμως καὶ γιὰ τὴν δήλωση φυλετικῶν ὁμάδων («Λυκίων μέγα ἔθνος», Ἰλ. Μ, 330 ἤ «Ἀρχαίων Ἔθνος», Ρ, 552). Ἔκτοτε δὲν χάνει αὐτὴν τὴν σημασία του.

Στὴν ἑλληνικὴ παράδοση προηγεῖται τὸ ἔθνος ὡς κοινὴ φυλετικὴ καταγωγὴ καὶ πολιτιστικὴ κοινότητα τοῦ κράτους ὡς κοινῆς πολιτικῆς ὀργανώσεως. Ἄλλος μέγας σταθμὸς στὴν χρήση καὶ νοηματοδότηση τοῦ ὅρους «ἔθνος» εἶναι ὁ Ἡρόδοτος ὁ ὁποῖος προσδιορίζει μὲ τὸν ἀκόλουθο τρόπο τὰ συστατικά του: ὅμαιμόν τε (δηλαδὴ ὁμόφυλον) καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματα κοινὰ καὶ θυσίαι (= ὁμόδοξον, ὁμόπιστον), ἤθεά τε ὁμότροπα ( = κοινὰ ἤθη).(Ἡρόδ., Ἱστορίαι 8, 144). Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ εἶναι οἱ συνιστῶσες τῆς πολιτιστικῆς ἑνότητος μιᾶς ὁμάδας ἀνθρώπων.

Advertisements

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

 

Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος ἀσχολήθηκε μὲ τὸ πρόβλημα τῆς ὀνοματοδοσίας τοῦ κράτους τῆς πΓΔΜ. Ὅμως στὸ κείμενο αὐτὸ θὰ ἀσχοληθῶ μὲ μία ἄλλη παράμετρο τοῦ θέματος.

Ἡ ὅλη συζήτηση γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἀρχικὰ ξεκίνησε ἀπὸ τὴν σαφῆ προϋπόθεση νὰ μὴν ὑπάρχει στὴν ὀνομασία τοῦ νέου κράτους ὁ ὅρος Μακεδονία, γιατί ὅπως ὑποστηρίχθηκε ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ ἑλληνική. Στὴν συνέχεια κατέληξε στὸ νὰ δοθεῖ σύνθετη ὀνομασία μὲ γεωγραφικὸ προσδιορισμὸ γιὰ ὅλες τὶς χρήσεις («Βόρεια Μακεδονία») καὶ νὰ γίνει ἀλλαγὴ τοῦ Συντάγματος, ὥστε νὰ ἀποφευχθοῦν ἀλυτρωτικὲς βλέψεις.

Τὰ δύο ὀγκώδη συλλαλητήρια, στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Ἀθήνα, ὑποστήριξαν τὴν μὴ χρησιμοποίηση τῆς λέξεως Μακεδονία γιὰ τὸ Κράτος τῶν Σκοπίων, μὲ ὁποιανδήποτε σύνθετη ὀνομασία, γιατί ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ ἑλληνική.

Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος πάνω στὸ θέμα αὐτὸ ἔλαβε συγκεκριμένη ἀπόφαση: «Ἡ Ἐκκλησία ἔχει μαρτυρήσει μὲ τὸ λόγο καὶ τὸ αἷμα κλήρου καὶ λαοῦ τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν ἀπονομὴ τοῦ ὅρου “Μακεδονία” ἢ παραγώγου του ὡς συστατικοῦ ὀνόματος ἄλλου Κράτους, τὸ ὁποῖο θὰ ἔχει ἐπιπτώσεις καὶ στὴν ὀνομασία τῆς σχισματικῆς αὐτοαποκαλούμενης ἐκκλησίας τῆς “Μακεδονίας”».

Καὶ αὐτὴ ὑποστηρίχθηκε κατὰ τὸ συλλαλητήριο στὴν Ἀθήνα. Ἐπίσης, πολλοὶ Ἱεράρχες ποὺ ποιμαίνουν σὲ περιοχὲς τῆς Μακεδονίας ὑποστήριξαν ὅτι δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν τὴν λέξη Μακεδονία γιὰ τὸ Κράτος τῶν Σκοπίων, ἔστω καὶ ὡς σύνθετη ὀνομασία, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ δοθεῖ σὲ ἄλλο Κράτος τὸ ὄνομα αὐτό, καὶ τὸ κυριότερο ὅτι δὲν μποροῦν νὰ ἀποδεχθοῦν ἐθνότητα καὶ γλῶσσα Μακεδονική.